Ik vertrouw op mijn gezondheid. Dat betekent dat ik naar mijn lichaam moet luisteren. Zegt mijn lichaam me iets? Dan moet ik zien te achterhalen wat het zegt. Gek genoeg lukt me dat vrijwel nooit. Sterker nog, ik luister verdomd slecht. En dat terwijl ik het echt liever anders zou willen. Ik realiseer me ook dat mijn lichaam eigenlijk altijd tegen me praat. Of het nu goed gaat of slecht. Maar ik begin pas met luisteren als mijn lichaam niet meer praat maar roept. En soms zelfs pas wanneer het schreeuwt.

En ja hoor, het is raak: een aft…! Ver weg, onderop mijn tong. Het is een gemeen en pijnlijk plekje. Voor het eerst in mijn leven heb ik een aft. Je zou dus kunnen zeggen dat ik niet heel gevoelig ben voor aften dus als het dan toch gebeurt, vraag ik me serieus af: hoe kan dat?! Als ik het zo achteraf bekijk kan ik het wel verklaren: stress. Wat cliché…! Een drukke periode op het werk, gecombineerd met ‘verplicht’ binnen zitten door slecht weer en korte dagen. Niet kunnen fietsen waardoor ik veel te weinig beweging heb, niet goed slapen, geen ‘tijd’ (of prioriteit) voor gezellige momenten met vrienden of familie en waarschijnlijk heb ik ook niet al te veel aandacht aan mijn voeding besteed. Mijn aft heeft me veel verteld.

Ik weet dat ik me rot voelde op het moment dat dit ik de stress ervaarde, maar ik ging gewoon door. Waarom? Dat kwam door de stress. Die zette me oogkleppen op zodat ik door kon blijven gaan. Want hoe heerlijk is dat?! Ik kon me afsluiten van nog meer prikkels die me afleidde van mijn ‘verzonnen’ drukte. Ik wilde de prikkels niet horen, zien, ruiken of voelen want ik had het al druk genoeg. Ik deed dus net alsof ze er niet waren. En dat was best effectief. Ik was doof voor prikkels van buitenaf, en doof voor prikkels van binnenuit.

Ik heb niet naar mijn lichaam geluisterd. Frappant dat ik me daar nu schuldig over voel. En het is maar een aft… En ook dát heeft mijn aft me verteld. Bedankt! 🙂